Άρθρα και ανακοινώσεις

Σήμερα, με αφήσατε μόνη στη τάξη. Είστε σπίτι και διαβάζετε. Δεν σας αδικώ. Κι εγώ στη θέση σας το ίδιο θα έκανα. Ήρθε η ώρα λοιπόν! Δε θα σας πω να μην αγχώνεστε. Πώς είναι δυνατόν να δίνει κανείς Πανελλαδικές και να μην αγχώνεται όταν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα όλα κινούνται γύρω από τον ξέφρενο ρυθμό τους και στην ελληνική κοινωνία δυστυχώς η επιτυχία στη ζωή ταυτίζεται ακόμη με την επιτυχία στις εισαγωγικές εξετάσεις; Ούτε θα σας πω αυτό το περιβόητο κλισέ ότι ο δρόμος της επιτυχίας δεν περνάει πάντα μέσα από το πανεπιστήμιο. Όχι, γιατί δεν το πιστεύω αλλά γιατί σας έχω καλά νέα: Όλοι σας θα μπείτε στο πανεπιστήμιο. Ναι, όλοι σας θα γίνετε φοιτητές! Ξέρετε πόσα πολλά πανεπιστημιακά τμήματα υπάρχουν στη χώρα μας και μάλιστα μετά την πρόσφατη μετατροπή των ΤΕΙ σε ΑΕΙ; Μήπως κατέχουμε παγκόσμια πρωτιά σε αριθμό σχολών; Κάποια «θεσούλα»  θα υπάρχει λοιπόν και για σας που διαβάζετε, αγωνίζεστε, κοπιάζετε και προετοιμάζεστε όλα αυτά τα χρόνια στο Λύκειο για την πολυπόθητη εισαγωγή σας στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επομένως, τιθασεύουμε το άγχος μας και σχεδιάζουμε προσεκτικά τα τρία βήματα της επιτυχίας!

Βήμα πρώτο: Δίνουμε εξετάσεις! Ερχόμαστε στο σχολείο μας χαλαρά, σε οικείο περιβάλλον. Αποφεύγουμε τους υπερβολικά αγχωμένους και μέχρι να έρθουν τα θέματα συζητάμε μόνο για τα καλοκαιρινά μας σχέδια και τις τελευταίες τάσεις της μόδας(τα κορίτσια) και τα αθλητικά(τα αγόρια). Με τα θέματα στα χέρια μας συγκεντρωνόμαστε στο γραπτό μας. Ένα τρίωρο επαναληπτικό διαγώνισμα είναι σαν αυτά που γράφαμε τελευταία στο σχολείο ή στο φροντιστήριο και ενδεχομένως ευκολότερο. Δεν ξεκινάμε έχοντας στο μυαλό μας ότι πρέπει να γράψουμε άριστα. Αυτού του είδους οι ψυχαναγκασμοί μάς αγχώνουν και μας μπλοκάρουν . Προσπαθούμε απλώς να αποτυπώσουμε στο γραπτό μας το διάβασμα και την προσπάθεια όλης της χρονιάς δουλεύοντας όλα τα θέματα με ψυχραιμία, πρώτα τα απλά και στη συνέχεια τα πιο δύσκολα. Τότε μόνο υπάρχει περίπτωση να έρθει το άριστα και το «20» να μην κάνει φτερά. Μόλις τελειώσουμε διακτινιζόμαστε σπίτι μας. Δε συζητάμε τις απαντήσεις των θεμάτων με κανέναν. Δεν ενημερώνουμε γονείς, καθηγητές, φροντιστές, συμμαθητές, όσο κι αν επιμένουν. Δεν αναζητούμε τις ορθές απαντήσεις στα βιβλία ή στο διαδίκτυο. Αρκούμαστε σ’ ένα: «Όλα καλά. Θα δούμε», το αφήνουμε πίσω μας και ριχνόμαστε στο επόμενο μάθημα. Η εισαγωγή μας στο πανεπιστήμιο εξαρτάται από τη συνολική μας επίδοση στα μαθήματα. Επομένως, αν κάτι δεν πήγε καλά σε ένα μάθημα δεν το αναμοχλεύω, δε ρίχνω την ψυχολογία μου και το ηθικό μου. Έχω μπροστά μου άλλα μαθήματα για να «ρεφάρω». Ο διαιτητής δεν έχει σφυρίξει ακόμη την λήξη του αγώνα. Το σκορ «παίζεται» μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Βήμα δεύτερο: Ανακοινώνονται με το καλό οι βαθμοί μας. Υπολογίζουμε τα μόριά μας. Πολλά ή λίγα, αυτά είναι! Αν είναι λιγότερα απ’ όσα περιμέναμε δεν είναι η ώρα να φορέσουμε μαύρες πλερέζες και να οδυρόμαστε σαν ηρωίδες αρχαίας τραγωδίας. Είμαστε πλέον μεγάλα και ώριμα παιδιά. Σκεφτόμαστε γρήγορα, ρεαλιστικά και πρακτικά. Αυτό που προέχει τώρα είναι να συμπληρώσουμε σωστά το μηχανογραφικό μας δελτίο. Για τη σωστή συμπλήρωσή του δε διστάζουμε να αναζητήσουμε βοήθεια. Από ποιον; Από ένα σύμβουλο σταδιοδρομίας και επαγγελματικού προσανατολισμού. Ο πανεπιστημιακός χάρτης της χώρας μας έτσι όπως έχει διαμορφωθεί με τις τελευταίες αλλαγές είναι χαοτικός. Μόνο ένας ειδικός μπορεί να ρίξει φως στα σκοτάδια μας, να μας ενημερώσει για τις νέες σχολές, τα προγράμματα σπουδών, τα επαγγελματικά δικαιώματα, την αγορά εργασίας. Να μας υποδείξει σχολές που μπορεί  «να μην τις πιάνει το μάτι μας», να μην ανήκουν στις δημοφιλείς, τις σχολές της πρώτης μας επιλογής  αλλά με το κατάλληλο μεταπτυχιακό να μας ανοίγουν επαγγελματικούς δρόμους και ευκαιρίες που ούτε καν φανταζόμαστε.

Βήμα τρίτο: Οι Πανελλαδικές είναι μία ατομική, μοναχική και συχνά επώδυνη πορεία! Χαιρόμαστε και νιώθουμε περήφανοι/ες που πήραμε μέρος στη διαδικασία και βγήκαμε αλώβητοι. Δεν απολογούμαστε σε κανέναν για το αποτέλεσμα, ούτε στους γονείς μας, ούτε στους καθηγητές μας, ούτε στους φροντιστές μας και ορίζουμε την επιτυχία και την αποτυχία με τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Έτσι, αν για παράδειγμα ποθώ το Ιστορικό Αρχαιολογικό γιατί να νιώσω αποτυχημένος/η αν περάσω στο πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων και όχι στο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης που πέρασε η κόρη της γειτόνισσας; Αν το όνειρο της ζωής μου είναι να γίνω μηχανολόγος γιατί έχω τρέλα με τις μηχανές δε σνομπάρω την πολυτεχνική σχολή της Κοζάνης για να μπω στους πολιτικούς μηχανικούς της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι πως οι βαθμοί των πανελλαδικών δεν ορίζουν την αξία μου ως άνθρωπο ούτε καν την αξία μου ως μαθητή/τρια. Καθορίζουν βέβαια την πόλη στην οποία θα στήσουμε το φοιτητικό μας τσαρδάκι, θα κάνουμε φίλους κολλητούς, θα γνωρίσουμε τον πανεπιστημιακό καθηγητή που θα μας κάνει κλικ και θα γίνει ο μέντοράς μας, θα συναντήσουμε τον έρωτα της ζωής μας! Κι αυτή η πόλη δεν είναι μόνο η Θεσσαλονίκη. Πιστέψτε με!

Καλή επιτυχία σε όλους σας μέσα από την καρδιά μου!

Επιβιώσαμε από την πανδημία, δε θα επιβιώσουμε από τις πανελλαδικές; Και επειδή στα αγόρια του τμήματος αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο θα κλείσω λέγοντας: « Παιχτούρες μου, τώρα είναι η στιγμή σας! Μπείτε στον αγωνιστικό χώρο και σαρώστε τα όλα! Τα καλύτερα έπονται!»

Η καθηγήτριά σας
Ελένη Καραγιάννη